Korhoen

Grouse Wetenschappelijke classificatie

Koninkrijk

Animalia

Phylum

Chordata

Klasse

Vogels

Bestellen

Galliformes

Familie

Phasianidae

Geslacht

Tetraoninae

Wetenschappelijke naam

Tetraoninae

Beschermingsstatus van korhoenders:

Grouse Locatie:

Grouse Feiten

Hoofdprooi

Insecten, noten, zaden, bessen

Onderscheidend kenmerk

Lange staartveren en gevederde poten en tenen

Spanwijdte

45 cm - 101 cm (22 inch - 40 inch)

Habitat

Bos, struikgewas en grasvlakten

Roofdieren

Vos, Lynx, Roofvogels

Eetpatroon

Omnivoor

Levensstijl

• Kudde

Favoriete eten

Insecten

Type

Vogel

Gemiddelde koppelingsgrootte

8

Slogan

Gevederde benen en tenen!

Grouse fysieke kenmerken

Kleur

• Bruin
• Geel
• Netto
• Blauw
• Zwart
• Wit
• Groen

Huid type

Veren

Top snelheid

6 mijl per uur

Levensduur

1-10 jaar

Gewicht

0,3 kg - 6,5 kg (0,6 lbs - 14 lbs)

Lengte

31 cm - 95 cm (12 inch - 37 inch)

Een vogelsoort met veren op neusgaten, poten en voeten!

Korhoenders zijn middelgrote, gedrongen vogels die op het noordelijk halfrond leven. Hun veren lijken sterk op hun leefgebied. Dit verenkleed voorziet hen van camouflage en helpt hen te overleven. Korhoenders zijn nauw verwant aan kippen, kalkoenen en fazanten. Elk jaar wordt op ongeveer acht miljoen van deze hooglandwildvogels gejaagd voor voedsel of sport in hun met gras begroeide en beboste habitat.

Top Grouse Feiten

• Korhoenders hebben veren op hun neusgaten, benen en voeten

• De vrouwelijke hen weegt ongeveer de helft van de mannelijke haan

• Elk jaar worden bij legale jachten ongeveer acht miljoen korhoenders gedood

Grouse Wetenschappelijke naam

Korhoen maakt deel uit van de orde Galliformes en de familie Phasianidae. De wetenschappelijke naam van de vogel is Tetraoninae. Deze naam komt van het Latijnse woord tetrao-, wat 'een soort gamebird' betekent en -idae, van de oudgriekse term voor 'uiterlijk'.

Er zijn ongeveer 10 soorten korhoenders in de Verenigde Staten en Canada. Deze omvatten het blauwhoen, sparrenhoen, ruffed korhoen, scherpstaarthoen en saliehoen. Ook inbegrepen zijn de grote en kleine prairiekippen, wilgen sneeuwhoen, rots sneeuwhoen en witstaart sneeuwhoen.

Korhoen Uiterlijk en gedrag

Grouse zijn mollige vogels die voornamelijk gedijen op de grond, waar ze nestelen in hoog gras en andere bodembedekkers. Ze kunnen over korte afstanden in de lucht zweven als ze gealarmeerd zijn en om weg te komen van roofdieren. Hun bruine, grijze en rode veren beschermen de vogels tegen weersinvloeden en verbergen ze in hun omgeving. Veren groeien over hun neusgaten, benen en tenen om ze warm te houden en over sneeuw te reizen. De vogels hebben ook dikke nekken, lange poten en korte, haakvormige snavels.

De meeste korhoenders worden maar 30 centimeter hoog. Maar het boshoen van Europa en Azië kan wel 100 centimeter groot worden. Het grootste Noord-Amerikaanse korhoen is het saliehoen, dat vaak 62 tot 70 centimeter groot wordt. Dit is kleiner dan ganzen en ongeveer even groot als een kip. Mannetjes zijn meestal twee keer zo groot als vrouwtjes op volwassen leeftijd.

Boshoenders leven meestal alleen en met hun kuikens. Een kippennest met eieren of een groep kuikens wordt een koppeling genoemd. Prairiehoen zijn socialer en vinden het niet erg om elkaar in hun habitat te ontmoeten. In de herfst en winter vormen arctische en toendra-levende korhoenders koppels van maximaal 100 vogels. De meeste mannetjes paren met meerdere vrouwtjes, behalve het wilgenhoen dat maar één partner tegelijk neemt.

Grouse Habitat

Een of meer soorten korhoenders leven in de meeste soorten habitats in Noord-Amerika. In de Verenigde Staten wonen ze overal, van de subarctische regio's van Alaska tot de prairies van Texas. Korhoenders leven in toendra, heidevelden, graslanden, gematigd bos en boreale bossen. Sommige soorten korhoenders leven ook in Europa en Azië. Deze vogelfamilie wordt ook wel hoogland-gamebirds genoemd, omdat ze niet leven in de waterige leefgebieden van wetland-gamebirds, zoals eenden en ganzen.

Afhankelijk van waar ze leven, nestelen korhoenders meestal in hoog gras of op de bodem van bossen. Korhoenders die in besneeuwde gebieden leven, duiken en graven onder de sneeuw om te leven. Hun lichaamswarmte helpt hen om een ​​mooi verpakte, iglo-achtige schuilplaats te creëren die warmer blijft dan de buitenlucht.

Mannetjeshoen heeft doorgaans een territorium tussen de 10 en 50 hectare. Ze willen geen andere mannetjes in de buurt. Vrouwtjeshoen zwerven op ongeveer 100 hectare. Vrouwtjes vinden andere korhoenders op hetzelfde land niet erg.

Korhoenders zijn meestal niet-trekvogels. Dit betekent dat ze het hele jaar door in één habitat leven. Maar de sneeuwhoen of sneeuwhoen migreert in de winter naar noordwestelijke staten of lagere hoogten vanuit hun arctische habitat in het warme seizoen.

Op korhoenders wordt veel gejaagd voor hun vlees. In Noord-Amerika en Europa is het gebruikelijk dat jagende groepen korhoenders kweken door de vogels land te geven om te gedijen. Deze semi-beschermde habitats bieden ruimte aan jagers om individuele volwassen vogels op te sporen en uit te spoelen tijdens een jacht.

Grouse Dieet

Korhoen zijn alleseters. Ze eten voornamelijk vegetatie, maar voeden zich soms met insecten, spinnen, wormen, hagedissen, slangen, eieren, slakken of kleine knaagdieren. Hun favoriete voedsel is grassen, fruit, bessen, noten, scheuten, bloemen en zaden die uit de bosbodem of andere leefgebieden worden gehaald. Ze houden ook van winterdruiven, wintergroen, appels en klaver.

Sommige soorten korhoenders eten graag groenblijvende boomnaalden. Veel bossen geven ze een eindeloze voorraad van deze naalden die andere wezens negeren. Het wijze hoen eet alleen alsem in de winter en schuilplaatsen eronder. In warme maanden is salie ook een belangrijk onderdeel van hun dieet.

Korhoen eet soms doelbewust zand of ander gruis. Dit helpt hen om enkele van de ruwe planten die ze eten te verteren.

Grouse Predators & Threats

Korhoen gedijt goed in strenge winters waar veel andere vogels dat niet doen. Ze hebben ook dikke, vlezige lichamen die een geweldige maaltijd vormen voor mens en dier. Dit maakt de vogels aantrekkelijk voor veel viervoetige roofdieren. Deze omvatten vossen, wolven, wilde katten en lynxen. Grote roofvogels eten ook korhoenders en slangen eten hun eieren.

Alleen al in Amerika jagen mensen elk jaar op ongeveer acht miljoen korhoenders. Gelukkig vinden veel van deze jachten plaats op landen waar boeren korhoenders uitbroeden om meer aan de bevolking toe te voegen. In het wild hebben korhoenders grote klauwen, wat betekent dat elke moeder veel eieren en kuikens heeft. Dit helpt voorkomen dat jagers de vogels uitsterven.

Opwarming van de aarde en verlies van leefgebied zijn de grootste bedreigingen voor korhoenders. De opwarming van de aarde veroorzaakt temperatuurveranderingen die deze vogels treffen. Het vroege lenteweer, extreme hitte en zware regen kunnen de jongen en hele populaties doden. Het vroege voorjaar veroorzaakt problemen met de plantcyclus, waardoor hun voedselvoorraad vroegtijdig opraakt.

Habitatverlies treedt op wanneer mensen steden bouwen waar ooit bossen, prairies of graslanden hebben bestaan. Dit duwt de vogels uit hun natuurlijke land en naar minder geschikte plaatsen waar ze niet kunnen gedijen. Ook landbouw en bosbranden nemen hun leefgebied weg.

Wetenschappers werken aan manieren om korhoenders te helpen hun leefgebied te behouden. Een van de beste manieren om hen te helpen, is door bossen te behouden en bomen opnieuw te laten groeien.

Hoenreproductie, baby's en levensduur

Mannetjeshoen van alle soorten behalve één partner met meerdere vrouwtjes tegelijk. Alleen het wilgenhoen heeft één partner per seizoen. Om te strijden om hun partners, voeren mannelijke korhoenders elk voorjaar verkeringstentoonstellingen uit bij zonsopgang en zonsondergang. Ze dansen en stutten, pluizen hun veren en trommelen met hun vleugels op gevallen boomstammen. Mannetjeshoenders en prairiekippen blazen een felgekleurde nekluchtzak op om ook voor vrouwtjes te pronken. Soms vechten de mannetjes om te strijden voor vrouwtjes.

Vrouwtjes bouwen hun nest in de grond. Ze vinden een natuurlijke duik in het oppervlak van de grond, beschut door bodembedekkers zoals grassen of alsem. Ze bekleden dit nest met plantmateriaal, zoals bladeren en twijgen.

Ongeveer een week na het paren begint vrouwtjeshoen eieren te leggen die op kleinere kippeneieren lijken. Ze legt er maar één voor elke dag of twee. Ze kan verloren of gebroken eieren vervangen door nieuwe. Als ze klaar is, heeft ze een legsel van tussen de vijf en twaalf eieren. Als alles goed gaat, komen deze allemaal 21 tot 28 dagen later uit.

Kuikens verlaten het nest direct na het uitkomen. Het moederhoen bewaakt haar kroost. De moeder beschermt de jongen tegen roofdieren en andere bedreigingen. Ze neemt ze mee naar goede plekken om voedsel te zoeken, waar de kuikens hun eigen planten- of insectenmeel moeten zoeken. Mannetje wilgenhoen helpen hun partners hun baby's te beschermen. Maar voor andere soorten zorgen de mannetjes niet voor de jongen.

Tegen de tijd dat de kuikens twee weken oud zijn, hebben ze vleugels en kunnen ze in kleine uitbarstingen vliegen. Maar ze blijven in het nest en rond hun moeder totdat ze in de herfst volwassen zijn en het gewicht bereiken. Dat is ongeveer 12 weken oud.

Korhoen kan eerste paren als ze een paar jaar oud zijn. De meeste Noord-Amerikaanse korhoenders leven zeven of acht jaar in het wild. Sommigen leven wel elf jaar. Maar koud weer en ziekte kunnen elk jaar wel drie op de vier jonge korhoenders doden.

Korhoenpopulatie

Van seizoen tot seizoen en van jaar tot jaar varieert het aantal korhoenders dat in de wereld leeft sterk. Door strenge winters, ongunstige seizoenen of ziekten kan de bevolking met duizenden afnemen. Na elk jachtseizoen zijn er miljoenen minder vogels dan alleen in de maanden ervoor. Maar korhoenders stuiteren goed terug. Ze hebben veel eieren in hun legsel en kunnen een tweede keer in een paarseizoen broeden als de eerste set eieren verloren is gegaan.

In Noord-Amerika zijn er ongeveer 15 korhoen per mijl land. Het saliehoen is het meest kwetsbaar voor verlies van leefgebied in Amerika. Er zijn momenteel slechts acht miljoen saliehoen in de VS. Hoewel het niet als bedreigd wordt vermeld, is het saliehoen een ' bijna bedreigd ' soorten. In 2019 stelde een bevel van de regering-Trump de habitat van saliehoender in het westen van de Verenigde Staten open voor olieboringen. Deze actie bedreigt het leefgebied van miljoenen Sage Grouse, en veel wetenschappers verwachten dat het boren ervoor zal zorgen dat het saliehoen verdwijnt uitgestorven .