Gewone pad

Common Toad wetenschappelijke classificatie

Koninkrijk

Animalia

Phylum

Chordata

Klasse

Amfibie

Bestellen

Anura

Familie

Bufonidae

Geslacht

Bufo

Wetenschappelijke naam

Bufo Bufo

Beschermingsstatus gewone pad:

Gemeenschappelijke padlocatie:

Gemeenschappelijke Toad-feiten

Hoofdprooi

Insecten, wormen, spinnen

Onderscheidend kenmerk

Ruwe huid en lange, beweeglijke tenen

Habitat

Bossen, bossen en moerassen

Roofdieren

Vossen, ringslangen, egels

Eetpatroon

Carnivoor

Levensstijl

• Eenzaam

Favoriete eten

Insecten

Type

Amfibie

Gemiddelde koppelingsgrootte

100

Slogan

Meest actief bij nat weer!

Fysieke kenmerken van gewone pad

Kleur

• Bruin
• Grijs
• Geel
• Zwart
• Groen

Huid type

Doorlatend

Top snelheid

5 mijl per uur

Levensduur

24 jaar

Gewicht

20 g - 80 g (0,7 oz - 2,8 oz)

Lengte

10 cm - 18 cm (4 inch - 7 inch)

Spitsuurverkeer is de grootste bedreiging voor gewone padden

Een van de meest bevolkte soorten amfibieën in Europa, gewone padden zijn kleine vierpotige dieren die in het water en op het land leven.

Hoewel miljoenen gewone padden door Europa waggelen, neemt de soort af en is het spitsuur een van de grootste bedreigingen. Momenteel ervaren ze het hoogste sterftecijfer onder amfibieën in Europa, en jaarlijks wordt 20 ton van het dier gedood tijdens de voorjaarstrek. Natuurbehoudsteams over het hele continent zijn de afgelopen twee decennia gemobiliseerd. Deze groepen maken grote vorderingen bij het redden van talloze dieren. Toch is er meer openbaar onderwijs nodig om de afnemende aantallen te dwarsbomen.

Top Toad-feiten

Parasitaire aanvallen: Gewone padden zijn kwetsbaar voor verschillende parasitaire aanvallen door verschillende dieren, waaronder dodelijke aanvallen van vliegen en wormen.

Een vriend van heksen: In de middeleeuwen associeerden mensen padden met heksen en de duivel, wiens wapen drie padden bevatte. Men geloofde dat de soort magische krachten had. Als er een pad in een huis werd gevonden, ging men ervan uit dat de bewoners van het huis in verband werden gebracht met heksen.

Literaire standaard: Door de eeuwen heen hebben grote Engelse schrijvers, zoals William Shakespeare, A.A. Milne en George Orwell verwezen naar beroemde padden in hun werk. Milne schreef zelfs een heel toneelstuk over een padadvocaat genaamd Mr. Toad, die op een landgoed met de naam Toad Hall woonde.

Geen zorgen over wratten: Gewone padden hebben knobbeltjes op hun huid. Mensen noemen ze vaak 'wratten'. Hoewel hun bultjes op wratten lijken, zijn ze niet overdraagbaar en krijg je geen wratten als je het dier vastpakt.

Maaltijden met dode huid: Gewone padden werpen af ​​en toe hun huid af. In plaats van de weggegooide epidermis op de grond te laten, ruimen padden zich op door ervan te eten!

Clam Transporter: Vingernagel mosselen gebruiken padden als transporteurs. De kleine weekdieren klampen zich vast aan de tenen van de padden en gebruiken de amfibie om ze naar verschillende locaties te dragen.

Wetenschappelijke naam

Gewone padden worden ook wel 'Europese padden' genoemd. Hun wetenschappelijke naam isBufo bufo.Bufo is een Latijns woord dat 'pad' betekent, maar sommige taalkundigen denken dat het woord oudere taalwortels heeft. Osco-Umbrische talen dateren van vóór het Latijn en werden gesproken in Midden- en Zuid-Italië. Onderzoekers geloven nu dat bufo een geleend stamwoord is dat 'slijmerigheid' betekent en voortkomt uit deze oude tongen. De karakterisering is echter een beetje een verkeerde benaming omdat de huid van de padden droog is.

Uiterlijk en gedrag

Hoe zien padden eruit? Hoeveel weegt een gewone pad?

Gewone padden zijn gemiddeld ongeveer 10 tot 18 centimeter (4 tot 7 inch) lang. Hoeveel weegt een gewone pad? De soort weegt gewoonlijk tussen de 20 en 80 gram (0,7 en 2,8 ounces). Met andere woorden, de grootste Europese padden wegen maar half zo veel als een honkbal! Zuidelijke padden zijn doorgaans groter dan hun noordelijke tegenhangers, en vrouwtjes zijn meestal groter dan mannetjes.

De kleur voor individuele dieren varieert tussen grijsbruin en olijfbruin; mannetjes zijn meestal bruiner dan vrouwtjes. Beide geslachten van de soort hebben vuilwitte onderbuik met grijze en zwarte vlekken. Alle padden hebben wratachtige knobbels en hun huid is droog.

Padden hebben licht uitstekende snuiten met monden en twee neusgaten. Ze hebben geen tanden of halzen, maar wel uitpuilende, bolvormige ogen met gele of koperen irissen en horizontale hoogstaande pupillen. Achter elk oog is een klier gevuld met een stof die bekend staat als ‘bufotoxin’ of ‘bufogin’. Dit is een schadelijke vloeistof die padden uitscheiden wanneer ze een roofdier voelen of zich bedreigd voelen. Wanneer ze worden aangevallen, kunnen gewone padden ook hun lichaam opblazen, hoog op hun benen gaan staan ​​en hun hoofd laten zakken om een ​​verdedigende houding te vormen.

Gewone padden worden vaak verward met rugstreeppadden en Europese groene padden. Natterjacks hebben echter een gele streep die langs de lengte van hun rug loopt, en groene padden hebben een duidelijk patroon dat ze onderscheidt van gewone padden.

Toad Gedrag

Padden geven er de voorkeur aan om alleen te zijn, maar ze komen wel samen voor de paartijd. Als nachtdieren worden gewone padden wakker in de schemering en brengen ze de avonden door met jagen op voedsel. Bij zonsopgang keren ze terug naar hun schuilplaatsen en slapen de hele dag.

Het jaar van een pad bestaat uit drie fasen: slapen, paren en eten.

In de winter graven ze weg en genieten ze van een winterslaap. Anders dan in winterslaap, leidt winterslaap er niet toe dat de lichaamsfuncties van het dier zo langzamerhand vertragen dat ze maandenlang niet wakker worden. Soms, op mildere winterdagen, kun je een gewone pad vinden die op zoek is naar voedsel, hoewel het zeldzaam is.

Tijdens de winterslaapperiode vinden padden langdurige slaapplekken in kelders, onder moddercompost en rond dood hout. Sommige graven gaten in de grond in de buurt van andere amfibieën.

Ze worden in de lente wakker en beginnen te migreren naar hun voorouderlijke broedgebieden, die kilometers ver weg kunnen zijn. Om te reizen, moet het weer boven de 5 graden Celsius (41 graden Fahrenheit) zijn. In de herfst besteden padden hun tijd aan het vullen van voedsel.

Gewone padden hebben vier poten, waarmee ze zich verplaatsen. Het merendeel van de tijd komen padden van de ene plaats naar de andere door te lopen. Het is een onhandige wandeling, maar ze kunnen snelheden halen tot 8 kilometer (5 mijl) per uur. Af en toe zullen ze hun wandeling afwisselen met korte, ongemakkelijke hops.

Padden gebruiken vocalisaties om verschillende redenen. In de amfibiesymfonie zijn ze verantwoordelijk voor de hoge “qwark-qwark-qwark” -oproepen. Padden lossen geschillen voornamelijk op door middel van kwaken, en de teneur van het gekwaak is een indicatie van de grootte. Hoe groter de pad, hoe dieper de 'qwark'.

Habitats: waar leven gewone padden?

Zoals hun naam aangeeft, leven Europese padden overal in Europa, behalve in Ierland, IJsland en sommige delen van Scandinavië. Hun oostelijke bereikgrens is Irkoetsk, Siberië; hun zuidelijke bereikgrens is een reeks bergketens die zich uitstrekken door Marokko, Algerije en Tunesië. Ze zijn ook te vinden op bepaalde mediterrane eilanden, waaronder Malta, Kreta, Corsica, Sardinië en de Balearen. Wetenschappers hebben ook kleine populaties ontdekt in noordelijke delen van Azië.

Waar leven gewone padden? Ze houden ervan om in gebieden met veel bladeren te leven, zoals bossen, bossen, open landschappen, velden, parken en tuinen. Tijdens hun slaap overdag graven ze zich in holen onder bladeren, wortels en stenen. Gewone padden kunnen moeilijk te herkennen zijn, omdat ze meestal plaatsen vinden waar ze opgaan in de natuurlijke omgeving. Een grijze pad slaapt bijvoorbeeld liever in de buurt van stenen omdat hun huid als een natuurlijke camouflage fungeert.

Gewone paddieet

Gewone padden wegen niet veel, maar het zijn vraatzuchtige eters. Ze eten voornamelijk ongewervelde dieren - dieren zonder ruggengraat - inclusief pissebedden, slakken, rupsen, vliegen, regenwormen en kevers. Soms eten ze kleine muizen. Omdat padden geen tanden hebben, slikken ze hun maaltijden heel door. Bovendien hebben gewone padden, om te helpen bij de jacht, een kleverige substantie op hun tong om prooien te vangen.

Padden moeten echter voorzichtig zijn met hun keverselectie. Bombardier-kevers - ook bekend als 'de scheetwants' - scheiden een giftige vloeistof af nadat ze zijn ingeslikt. Volgens studies maakt de stof padden ziek, en de meeste braken de kevers binnen 12 tot 107 minuten na vertering uit. Verbazingwekkend genoeg zijn de meeste uitgebraakt bombardiers nog in leven wanneer ze het lichaam van de pad verlaten!

European Toad Predators & Threats

Gewone padden zijn uitgerust met natuurlijke gifstoffen - 'bufotxin' en 'bufogin' - die ze afscheiden wanneer ze worden bedreigd of geprovoceerd. Dit gaat een lange weg om dieren af ​​te weren die ze als een maaltijd zien. Het is echter geen waterdicht biologisch systeem. Ringslangen worden bijvoorbeeld niet aangetast door de stoffen en slikken padden probleemloos heel door.

Egels, ratten, nertsen, slangen, reigers, kraaien, roofvogels en huiskatten zijn natuurlijke vijanden van gewone padden. Om de afweergifstoffen van padden te vermijden, prikken vogels met hun snavels gaten in de amfibie en pikken ze de levers eruit. Blaasvliegen vormen ook een grote bedreiging voor Europese padden. Een parasitair roofdier, blaasvliegen leggen eieren op de huid van padden. Wanneer de eieren uitkomen, kruipen de larven in de neusgaten van de padden en eten ze inwendig hun vlees op, met de dood tot gevolg.

Jonge padden worden soms aangevallen door wormen die hun groei vertragen en anorexia veroorzaken. Libellarven, duikkevers en waterbootmannen voeden zich ook met kikkervisjes.

Klimaatverandering is ook een aanzienlijke bedreiging voor gewone padden. Omdat lastige weerpatronen ervoor zorgen dat andere dieren, zoals otters en kikkers, hoger gelegen gebieden zoeken, hebben padden nu meer concurrentie om voedsel en winnen ze het gevecht om hulpbronnen niet.

Andere menselijke bedreigingen voor gewone padden zijn onder meer:

1. Drainage van broedgebieden;

1. Landbouwactiviteiten die habitats verstoren;

1. Verontreiniging; en

1. Sterfte op de weg.

Reproductie, baby's en levensduur van Europese padden

Paring en fokken

Met behulp van geur- en oriëntatie-aanwijzingen keren gewone padden terug naar de vijvers waarin ze zijn geboren om te paren en te broeden. In het vroege voorjaar laten mannetjes ‘huwelijksblokken’ op hun vingers groeien. Wanneer een jongenspad een meisjestad vindt om mee te paren, klimt hij op haar rug, slaat zijn voorpoten om haar oksels en gebruikt de kussentjes om stevig vast te pakken. Mannetjes kunnen meerdere dagen in deze positie blijven terwijl ze het vrouwtje bevruchten.

Zodra de vrouwtjes bevrucht zijn, leggen ze eitjes die op zwarte parels lijken. Deze snaren kunnen tussen de 3.000 en 6.000 eieren bevatten en een lengte van 3 tot 4,5 meter (10 tot 15 voet) bereiken. Water sijpelt in de eieren en binnen twee tot drie weken, afhankelijk van het weer, komen kikkervisjes uit. Ouders blijven meestal niet rondhangen om hun spawn te verzorgen, maar de jongen vormen soms scholen, dit zijn grote groepen zwemmende vissen.

Over het algemeen broeden gewone padden het liefst in dieper water, zoals visvijvers, dorpsvijvers en reservoirs. De mannetjes komen de laatste jaren eerder op broedgebieden omdat het eerder warmer wordt. Vrouwtjes nemen vaak een jaar vrij tussen de paarseizoenen.

Baby's

Baby gewone padden worden 'kikkervisjes' genoemd. Als ze uitkomen, klampen ze zich vast aan de gelei van de eiersnoeren en voeden zich ermee voor voeding. Na een paar dagen verplaatsen ze zich naar de onderkant van waterbladeren en gaan ze uiteindelijk zwemmen. In de eerste paar weken van hun leven groeien ze benen, en hun lichamen nemen hun staarten weer op. Na ongeveer 12 weken maken de kikkervisjes - die meestal zwart van kleur zijn met grijze buiken - de overgang naar paddenstoelen. Op dit punt meten ze ongeveer 1,5 centimeter (0,6 inch) en verlaten ze de vijver om op zoek te gaan naar insecten.

Gewone padden bereiken volwassenheid tussen de 3 en 7 jaar oud, afhankelijk van hun locatie en andere externe krachten.

Levensduur

In het wild leven gewone padden tussen de 10 en 12 jaar. In gevangenschap kunnen ze wel 50 jaar oud worden! Vrouwtjes van de soort hebben hogere sterftecijfers dan hun mannelijke tegenhangers.

Naarmate ze ouder worden, zijn Europese padden kwetsbaar voor verschillende veelvoorkomende bacteriële en virale ziekten, waaronder het rode-beensyndroom, flavobacteriose, mycobacteriose, chlamydiose en ranavirus.

Gewone paddenpopulatie

Hoewel gewone padden de vierde meest voorkomende amfibie in Europa zijn en onder de categorie 'Minste zorg' van de ICUN vallen, neemt hun aantal snel af. De bevolking is sinds de jaren tachtig met meer dan tweederde afgenomen. In Spanje beschouwen natuurbeschermers, vanwege de toegenomen droogte, gewone padden als 'bijna bedreigd'. Het Biodiversiteitsactieplan van het Verenigd Koninkrijk noemt ze als prioritaire soorten.

Waarom daalt het aantal padden? Verschillende factoren dragen bij aan de afname. Het grootste probleem is de versnippering van habitats als gevolg van stadsuitbreiding en toegenomen verkeer. Omdat padden terugreizen naar de vijvers waarin ze zijn geboren, moeten ze drukke snelwegen oversteken om er te komen, wat leidt tot grote sterfte op de weg.

Het goede nieuws is dat er zich de afgelopen jaren een actieve basisbeweging heeft ontwikkeld om padden veilig over te steken. Algemeen bekend als 'padpatrouilles', houden duizenden vrijwilligers in het Verenigd Koninkrijk en in heel Europa zich bezig met een verscheidenheid aan paddenbeschermingsactiviteiten tijdens de voorjaarstrek. Padpatrouilles bedenken manieren om dieren veilig door drukke straten te krijgen. Sommigen verzamelen ze in emmers en anderen dragen ze een voor een. Op de drukste kruispunten plaatsen gemeentes en vrijwilligers bordjes voor het oversteken van padden. Volgens sommige schattingen redden paddenpatrouilles jaarlijks tot 800.000 dieren.

Hoewel veel mensen een groep padden terloops een 'legsel' noemen, is de juiste term 'knoop'.